Sex ... Ksiądz ...

Kościół a Bóg to dwie sprzeczności

      

Zdjęcie: Opracowanie własne, zakaz kopiowania.

       W ostatnim czasie oglądając wiadomości czy zwyczaje serwując po Internecie napotykamy się często na materiały związane z księżmi oskarżanymi o pedofilie!

       Nie jest to łatwy i przyjemny temat dla osób poszkodowanych.

Wiem, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Mamy prawo i taka nasza natura, że popełniamy błędy. Boli mnie tylko  bardzo fakt, że te sytuacje w kościele są zamiatane pod dywan. Osoba cywilna, tak to nazwijmy oskarżona o pedofilie trafia do więzienia. Natomiast taki duchowny jest odsyłany do innej parafii, nie ponosząc specjalnie konsekwencji.

Boli mnie również, że kościół nie za bardzo reaguje odpowiednio w tych sytuacjach. Jestem chrześcijaninem, chodziłem co niedziela do kościoła, wieczorami a nawet rankiem modliłem się.

     Nie wstydzę się tego, ale ostatnio zaniedbałem modlitwy, oraz nie chodzę już do kościoła. Wizerunek tej instytucji uległ zmianie w moich oczach. Nie chce oceniać ogółu na podstawie  jednostkowych  sytuacji (skandale)  ale brak konkretnej reakcji całości mnie przeraża.

Do tego słynne wypowiedzi np. :

 abp Michalik.

– Wielu tych molestowań udałoby się uniknąć, gdyby te relacje między rodzicami były zdrowe. Słyszymy nieraz, że to często wyzwala się ta niewłaściwa postawa czy nadużycie, kiedy dziecko szuka miłości. Ono lgnie, ono szuka. I zagubi się samo i jeszcze tego drugiego człowieka wciąga –.(źródło)

    To jest dla mnie nie pojętne jak osobna duchowna może powiedzieć takie słowa! Dziwić się, że ludzie odchodzą od kościoła, tak jak np. ja?! Od Boga nigdy nie odejdę, z tym, że dzisiejszy kościół czasami ma mało wspólnego z Bogiem.

   

    Dawno temu, było to może z niecałe pięć lat temu, nie byłem wtedy w związku z Bigiem, a w zasadzie wchodziłem w swoje nowe życie, na jednym z czatów poznałem faceta, nazywał się Michał. Tak przynajmniej mi się przedstawił na początku, później wielokrotnie zmienił imię .

  Każdego wieczoru pisaliśmy ze sobą, wymieniliśmy się najpierw emailem potem nr GG aż w końcu  linkami do swoich portali społecznościowych, a nawet numerami telefonu.

    Z Michałem pisało mi się bardzo miło, był starszy(jest) ode mnie ok. 15 lat.

Po dłuższym czasie wspólnego pisania  Michał postanowił wyjawić mi swoja tajemnicę .

To była w wiadomościach na GG. Pisał wtedy bardzo chaotycznie, przepraszał za to co za chwile napisze a jednocześnie prosił bym postarał się go zrozumieć i nie odrzucał. Przyznam się, że byłem bardzo przerażony. Bałem się wyjawienia tej prawy ale było już zapóźni napisał do mnie „ jestem księdzem”

 Oczy zalały mi się łzami. Pamiętam, że wtedy pomyślałem,  ze to jakiś znak od Boga, bym unikał tej drogi. Wiele wizji miałem przed oczami, nie wiedziałem co mam z tym zrobić.

Po jakimś czasie gdy już się uspokoiłem i doszedłem do siebie, napisałem do Michała, że postaram się go zrozumieć, i bardzo chętnie zostanę jego przyjacielem!
     Dałem mu do zrozumienia, że musimy to szanować, nie ma być miedzy nami żadnych podtekstów seksualnych.        Z mojej strony nie było żadnych podtekstów, przede wszystkim dlatego, że jest księdzem  i gdyż zwyczajnie mi się nie podobał. Przyjaźnić się z nim mogłem, bo sprawiał wrażenie inteligentnego i bardzo sympatycznego.

         Minął może miesiąc od naszego pierwszego spotkania.

Bałem się jak przed każdym spotkaniem, co prawda Michał  jest księdzem i nie miało to być randka  tylko zwyczajnie spotkanie na kawę, mimo wszystko lekki strach gdzieś był.

        Jak już się poznaliśmy, to wszystko było jak myślałem. Rozmawiało mi się z nim bardzo dobrze. Ciągle o czymś mówiliśmy, szczególnie o podróżach. 

      Nastał wieczór, Michał musiał wracać do siebie. Żeby przedłużyć spotkanie, zaproponował mi ,że odwiezie mnie swoim samochodem na moje osiedle.

     W tym momencie zacząłem się dziwnie czuć. Michał, jak dla mnie zachowywał się już jedno znacznie, chciał potrzymać mnie za rękę, patrzył mi głęboko w oczy, a ja czułem się już bardzo skrepowany. Powiedziałem mu, że jest już późno i muszę iść.  Uścisnąłem go i powiedziałem, że wieczorem jak dojedzie do domu( do parafii) niech zadzwoni. Wysiadłem  z samochodu i poszedłem  wzdłuż chodnika, nie oglądając się za siebie.

    Miałem bardzo mieszane uczucia, z jednej strony cieszyłem się, że go poznałem, natomiast z drugiej bałem się. Wyczuwałem coś niepokojącego w jego zachowaniu, szczególnie wtedy gdy mnie odwoził.

    Michał gdy dotarł na miejsce zadzwonił jak się umawialiśmy. Rozmowa była jak dla mnie mało przyjemna. Zasugerował mi, że chętnie spotka się ze mną następnym razem z tym, że muszę pomyśleć i zrobić to tak by spotkanie było owocne. Powinienem liczyć się z tym, że on pokonuje samochodem kilkadziesiąt  kilometrów, więc żeby jego przyjazd nie był na marne. Chodziło mu o to, żeby miedzy mną a nim do czegoś doszło, mam namyśli sex oczywiście, czy inne czułości jak przytulanie.

      Nie powiedział tego w dosłowny sposób, omijał słowa, albo używam takich słów bym zrozumiał,  a mimo wszystko jednoznacznie to nie zabrzmiało. Byłem zdezorientowany.

Od tamtego spotkania zachowanie mojego nowego kolegi diametralnie się zmieniło. Do tego wniosku doszedłem zbyt późno. W trakcie trwania nasze znajomości Michał miał na mnie emocjonalny wpływ.  Zachowywał się tak,  abym  ja czuł się winien jego złego nastroju, odczuwał potrzebę dania mu czułości, której on jak mi wmawiał nie zaznał  w życiu, a jak każdym człowiek zwyczaje jej potrzebuje .

     Byłem jak zahipnotyzowany , tak jak bym nie widział co dokoła się mnie dzieję.

Zdarzyła się jeszcze jedna istotna dla mnie sytuacja . Rozmawialiśmy sobie przez telefon jak każdego dnia. Temat który poruszaliśmy to był oczywiście podróże. Powiedziałem że marzy mi się długi wyjazd do Egiptu, na co on zaproponował, że sam myśli o urlopie w Egipcie i bardzo chętnie mnie zabierze.

Odpowiedziałem mu, że obecnie nie mam pieniędzy, na taki wyjazd i nie mam za co kupić biletu , a jeśli by mi pożyczył nie mam możliwości oddania mu tych pieniędzy, więc ja nie mogę się zgodzić. 

Michał namawiał mnie nieustanie, ja cierpliwie mu odmawiałem.,do czasu gdy nie wypowiedział tych słów „ mogę podarować Ci ten wyjazd w prezencie, jeśli był byś troszkę milszy dla mnie” .

Zamilkłem, a umysł otworzył się na jego dotychczasowe zachowanie. Nie pamiętam dokładnie  słów, które mu powiedziałem, ale brzmiało to mniej więcej w taki sposób, że umawialiśmy się, że jedyne co może nas połączyć to przyjaźń, nic więcej, a jego propozycja jest dla mnie obraźliwa.

      Sytuacji napiętych zaczęło być więcej.

     Pewnego wieczoru gdy  jak zwykle rozmawialiśmy prze telefon, zadałem mu pytanie „ co by się stało gdyby między nami do czegoś doszło, czy on jako ksiądz jest wstanie udzielić mi spowiedzi?”

A co Michał zmieszanym głosem odpowiedział w taki sposób, że jak by do czegoś doszło, to nie było by to nic złego, jesteśmy przyjaciółmi, nie musieli byśmy się obwiniać, tylko wspierać być bliżej jako przyjaciele i jako człowiek. Oczywiście spowiedzi by mi nie udzielił. Zadałem mu te pytanie , nie dlatego,gdyż obawiałem się, że może do czegoś dojść, tylko chciałem sprawdzić jego reakcję.  Wtedy zrozumiałem z kim mam do czynienia. Jako przyjaciel powinien odgonić mnie od takich myśli a w jego głosie odczułem iskrę nadziei  że coś takiego w ogóle przyszło mi na myśl.

     Michałowi wcale nie zależało na przyjaźni! Takiej  normalnej, opartej na zdrowych i uczciwych relacjach  bez żadnych  kontekstów seksualnych.

Facet zwyczajnie myślał, że z czasem nakłoni mnie do czegoś „ głębszego”, że mnie jako młodego chłopaka namówi na odrobinę czułości. Nie zdawał, albo nie chciał zdawać sobie sprawy jaką szkodę mógł by mi wyrządzić, tylko po to by ulżyć swoim pragnieniom.

        Zakłamanie tej osoby i próba manipulacji mną w końcu doprowadził do tego ,ze nie chciałem   mieć już dłużej z nim kontaktu. Zresztą ta znajomość trwała i tak za długo .

Po upływie tych prawie pięciu lat, nadal  nie jest mi łatwo o tym mówić. Mam również zarzuty co do swojego zachowania, aczkolwiek ja od razu ustalałem granicę, jasno i wyraźnie powiedziałem że jedynie możemy być przyjaciółmi .

Trzeba się nauczyć ,że każdy w swoim życiu ma jakiś plan , jakiś zamiar,  nie zawsze mówiąc nam uczciwie o tym …

    Do tego tekstu wracam po kilku dniach od napisania. Nie miałem w planach kontynuacji tego tekstu, ale wydarzyło się ostatnio coś, czym bardzo chce się podzielić, niech to będzie moje świadectwo.

   

     Od kilku dni powróciłem do odmawiania różańca. Lubię modlitwę różańcową. Aczkolwiek jak już wspominałem bardzo dawno się nie modliłem. Wydawało mi się,że muszę trochę odpocząć. Kościół sam w sobie zaczął mnie drażnić, te sytuacje z księżmi o których wspominałem. A tak naprawdę brak chęci, zwyczajnie mi się nie chciało. Od pewnego czasu, jest mi ciężko, przechodzę chyba tak zwaną jesienne chandrę. Nic mi się nie chcę, najlepiej jak by dnia w ogóle nie było, bo jestem przerażony faktem biegnącego czasu. I tak pewnego wieczoru siedzą w salonie słuchając muzyki pomyślałem sobie „Boże, zagubiłem się …”, zrobiło mi się jeszcze bardziej smutno. Poczułem żal sam do siebie, że zaniedbuję to co było zawsze moją siłą i pozwalało mi być lepszym człowiekiem - modlitwę!. Wyjąłem z szuflady  małe brązowe drewniane pudełko, w którym trzymam różańce i modlitewniki.

     Zacząłem paciorek po paciorku przesuwać palcami wymawiając modlitwę. Od tygodnia modle się codziennie rano i wieczorem. Wydaję mi się, że nabieram siły.

    Zgubiłem gdzieś swoją wiarę i chęci. Dzięki tym codziennym modlitwo odczuwam zmianę. Jak bym wracał do równowagi.

Wczesnym rankiem kilka minut przed szóstą idąc do pracy z różańcem w ręku widzę straszą kobietę , maszerującą po chodniku z tabliczką. Na tabliczce widniał napis „JEZUS SIŁĄ”. Ucieszyłem się widząc ta kobietę. Chciałem do niej podejść, porozmawiać, albo przynajmniej powiedzieć, że to co robi daje owoce, nie zrobiłem tego  krępowałem się … .   Nie wiem… niby  zwyczajna sytuacja, a  z drugiej strony była to jednak szósta  rano, dla mnie to był znak!